Onderwerp:

Vandaag ( 5 juli 2021 ) bestaat t Poezenvrouwtje Verhalenforum precies 10 jaar, gelanceerd op poes Knoetjes geboortedag omdat zij met haar foto het gezicht werd van t forum.

Vandaag verjaard dus ook mijn allerliefste Knoetje, ik heb haar alweer 14 jaar in mijn leven en ben zo blij met haar aanwezigheid in mijn leven. Knoetje is uniek in haar doen en laten. Dit maar al te goed beseffende, koester ik dus elk moment met haar mooie ziel!
Hieperdepiep 🥳 ... 14 Hoeraatjes Voor Knoetje Een dat je nog lang bij mij mag blijven in dit aardse leven.

Even weet ik ‘t niet meer, zoveel wat er op mij afkomt in korte tijd, heftig !
Afgelopen nacht amper geslapen door geschreeuw van poes Pepe op de benedenverdieping.
Ze had duidelijk veel pijn die in scheuten leken te komen door haar kreten die mij als een mes in mijn ziel sneden.
Meteen uit bed en naar haar toe…
Vanmorgen het extra reismandje uit de garage gehaald om haar mee te nemen naar John, Pepe moet echt onderzocht worden.
wat een toestand, wat gebeurt er toch allemaal, de ene na de andere lieveling lijkt ziek te worden, ik schoot vol en heb mijn tranenstroom de loop laten gaan. Heb ik ‘t ene gehad krijg ik het andere erachter aan…
Ik hou mijn hart vast voor de uitslag want ze ademt ook heel moeizaam en schokkerig. Eten deed ze nog amper en slapen heel de dag door. letargisch is het juiste woord voor zoals ik haar gisteren zag liggen.

Toch maar weer een gebedje en kaarsje opgestoken, alleen Onze Lieve Heer weet de uitslag al, wat zal de boodschap zijn …

Gelukkig mocht ik haar zonder afspraak daar laten voor onderzoek.

Heel verdrietig en moeilijk ook, zoveel achter elkaar en zo heftig ook. Nu is het Pepe die verslechterd is, vanmiddag naar DA met haar. Gisteravond gemaild en vanmiddag mag ik met haar richting DA. Reismandje staat al klaar en ik kijk de minuten van de klok af om te mogen vertrekken.

15.00 uur en ik weet niet of ik met een vol mandje terug ga komen. Ze is zo slecht dat ik haar niet eens durf te knuffelen, iets wat ik voor het afscheid nemen van Tiamo nog wel heb kunnen doen en het ietsje makkelijker maakte hem aan de Hemelpoort achter te laten.

Net was ik gewend aan het tellen van 9 Persjes elke avond en voordat ik het huis verlaat. Nu komt daar misschien wederom verandering in…
Ze is zo ziek, ligt daar maar voor zich uit te kijken.. gisteravond laat heb ik haar wat laten eten , naar haar toe gebracht en bij haar gaan zitten toen ze het oplikte. Ik heb ‘t schaaltje steeds gedraaid zodat ze er makkelijk bij kon komen en vanuit haar lig-houding ‘t kon oplikken. Het was niet veel maar ze had wat binnen gekregen.

Ik hoop ‘t beste maar vrees het ergste!
Ik zal deze ook met een quote in Pépé’s dagboek plaatsen zodat alles compleet is.
Heel kort heeft ze nog buiten gelegen maar eigenlijk was ze te ziek en toen ze terug naar binnen wilde heb ik haar gedragen. Nu ligt ze onder 1 van de fauteuils in de voorkamer…een beetje beschut in het donker onder de zitting.

Zoveel tegenslag en narigheid binnen een paar weken tijd had ik niet verwacht…en als ik ‘t zeggen mag verdien ik dit ook niet maar alleen God weet mijn plan en het “waarom” !

Dag allemaal, wat een heftige tijd, ik heb even in mijn eigen bubble gezeten na alle verlies in zo’n korte tijd achter elkaar. Gelukkig gaat ‘t met Sheva en Shiye beter. Shiye is alweer helemaal de oude, die ligt weer als een portier voor de openstaande keukendeur naar ‘t poezenterras en maakt daar de dienst uit. (Wie er WEL en wie er NIET doorgang krijgt … dat bepaalt Shiye )
Sheva heeft meer tijd nodig gehad en ligt met regelmaat op het aanrecht maar eet weer goed en ik hoor haar niet meer jammeren of klagelijk miauwen. Ze eet met de groep mee en lijkt ook wat actiever te worden, even buitenlagen of zelfs het aanrecht verlaten zijn de 1e babystapjes na zo’n bijzonder pijnlijk uitziende ontsteking in je mond en tandvlees. Enige wat ik nu moet doen is haar ontdoen van de klitten in haar vacht die de afgelopen periode door mij zijn ontstaan. Ik ga met een tornmesje gewoon de klitten eruit snijden zodat de vacht weer aan kan groeien en ik haar niet teveel plaag met het klitvrij maken. Iedere dag een paar klitten en dan is de klus ook zo weer geklaard. 
Hier zijn alle poezels verkouden, ze niezen en snotteren er flink op los. De middeltjes die ik ingezet heb lijken te werken en dus ga ik ervan uit dat dit ongemak van korte duur is. Alleen Lieveke lijkt niet zo in orde te zijn…die ga ik de komende periode extra in de gaten houden en extra aandacht geven. Zij is altijd al enorm op zichzelf maar ze ligt mij nu teveel buiten bij Toutie en komt ook niet of amper nog uit haar buitenmandje. Alert zijn is dus van belang want voor mij is het nu wel even genoeg “afscheid nemen” geweest. Ik wil nu even niemand meer aan de Hemelpoort hoeven achter te laten. 

De heftigheid van tegenslag is nog niet voorbij, al enkele nachten heb ik last van een verstoorde nachtrust doordat ik beneden ben voor poesje Sheva. Zij heeft pijn en laat dat duidelijk horen waardoor ik uiteindelijk beneden beland om haar pijnstilling toe te dienen die ze kort daarop weer uitbraakt. 
Zo zielig dit… al enkele dagen eet zij slecht en drinkt zij abnormaal veel water wat ze niet binnen kan houden. 
Ik maak me zorgen en heb besloten vandaag contact op te nemen met de DA. 
Helaas is er dus nog geen einde aan deze rollercoaster!

na een slechte nacht en veel verdrietigheid is de start van deze dag moeilijk en valt me zwaar. Ondanks t zonnetje dat zich laat zien op deze 9e oktober.  Als ik de trap af daal loop ik langs de foto die verlicht het snoetje van poes Sheva onder de spiegel in de gang. Snel pink ik een traan weg , mijn gezicht voelt gezwollen en mijn ogen zijn nog rood behuild van de onrustige nacht met veel wakker liggen en woelen in bed. Ik mis je zo en waarom gaat alles en iedereen in twee maanden tijd dood om mij heen!?!

Eerst Tiamo, Pepe, vrijdag j.l. mijn laatste familielid van vaderskant en nu Sheva die net geopereerd was en herstellt van t abces in haar bekje. Het voelt zo oneerlijk en 😔 eenzaam momenteel.