Onderwerp:

 
Toen mijn moeder overleed, nam mijn vader haar asse mee naar huis. Die werd dit jaar samengevoegd met zijn asse en verdeeld tussen mijn zus en mij.
Ik heb mijn deel een plaatsje in onze tuin gegeven. Er staat nu nog wel wat aangewaaide wildgroei rond, het opruimen van de tuin is nog geen prioriteit.

Oh Marleen, wat een mooi gebaar om dat zo een plaatsje ( letterlijk) te geven met een 🕯 kaarsje en 💐 boeket bloemen . 

mooi gedaan.. het raakte mij meteen! 

Ik zit op de bank en kijk naar buiten door ‘t voorraam, Trigger en Sumi liggen op de poezenpaaltjes vlak voor de vensterbank en doen hun ochtenddutje. poes Lieveke komt ook even kijken naar de vogeltjes die hun buikjes vullen vanuit de karig gevulde voederatributen die in de boom boven de Hortensiastruiken hangen. Ze fladderen van het ene naar het andere en doen zich tegoed naar de laatste lekkernijen die ik de dag ervoor had aangevuld. 
De zonnestralen schijnen zwak door het bladerendek heen en verwarmen de vochtige bloemknoppen van de nog bloeiende Hortensia’s. Ik zie de verdamping in dunne straaltjes omhoog trekken. De warmte doet de dauw van de koude nacht verdampen en ik kijk er gefascineerd naar. Mijn ogen volgend de omhoog kringelende verdampingswarmte die zo goed te zien is tegen de donkere stenen van de woningen aan de overzijde van de straat.  Ik zit hier alleen maar en laat mijn gedachten de vrije loop evenals een traan…en nog een traan die over mijn wangen rolt. Even wil ik het tegenhouden maar dan laat ik ‘t de vrije loop. Ze stromen over mijn wangen en ik voel de warmte van de rollende druppels over mijn gezicht. Mijn zicht vertroebeld en ik voel mijn verdriet. Ik voel me zo eenzaam en alleen op dit moment. Soms zou ik willen dat ik een kat was…zie ze nu toch liggen..zo onbezorgd, vertrokken naar dromenland zich heerlijk omrollend op hun verwarmde plekjes boven de radiator. 
Ik vind ‘t een moeizaam jaar en de wereld om mij heen maakt mij niet gelukkig. De mensen verharden in hun doen en laten en ook de mondkapjes zorgen voor afstand, geen gesprekjes meer in ‘t winkelcentrum, iedereen is op zichzelf en de angst is voelbaar bij de mensheid. Contacten verwateren …dat maakt ‘t leven zwaarder dan ooit. Geen spontane bezoekjes meer…nee dan kan je maar beter een kat zijn..die hebben van dit alles geen last en kunnen gaan en staan waar zij willen. 

Ik blijf nog even zitten en laat me nog even verzwelgen in mijn verdriet van dit moment voordat ik mezelf zometeen weer verman…om op te staan en mijn klusjes te doen !