Onderwerp:

"Mijn kat Casper was al oud maar ik wilde hem niet kwijt. Op een avond keek hij indringend naar de gang maar ook al zag ik niets, ik voelde wel een Aanwezigheid. Ik wist op dat moment dat deze mijn kat kwam "halen" maar ik was zo emotioneel dat ik riep "ga weg, je krijgt hem nog niet". De aanwezigheid verdween, Casper keek even naar mij en ging verder slapen. Dit gebeurde een maand later weer maar ik stuurde weer de Aanwezigheid weg.
Ik realiseerde me echter dat ik eerlijk moest zijn naar mijzelf en naar mijn kattenkind en heb toen aan de Aanwezigheid gevraagd, "als het moment daar is wil ik dat ik thuis ben en dat Casper in mijn armen overlijdt.

Twee maanden later deed ik boodschappen in een ander dorp en ik had plannen om die dag daar te blijven. Maar nadat ik de boekenwinkel uitliep kreeg ik sterk het gevoel om naar thuis te gaan. Terwijl ik terugreed dacht ik aan een bestelling die ik nog moest ophalen maar opnieuw kwam dat sterke gevoel om naar huis te gaan. Thuis gaf ik Casper zijn lievelingseten wat hij genietend opat. Daarna kwam hij, zoals zo vaak, in mijn armen liggen slapen.
Na een uur keek hij mij ineens aan, miauwde en lag zijn kopje neer. Hij stierf in mijn armen en ik kreeg letterlijk waarom ik had gevraagd!

Mijn Casper is 19 jaar oud geworden."

Bron; mevrouw J. de Vrij, Barendrecht

"Ik heb vele bijzondere ervaringen gehad, zou het niet eerlijk vinden er eentje het meest bijzonder te vinden... Wat ik voor vandaag heel bijzonder vond is dat ik verdrietig was en bij mezelf dacht: "Ik wil in het licht leven..." Heb dit toen zomaar ingetypt in de zoekmachine en zo kwam ik op deze site... Is dat bijzonder of niet?

Ik geloof in subtiele hints..."

Bron; Kerstin van 't Ende, Nijeveen

Een lied dat helpt om te zingen bij mijn zorgen, na een paar keer ken je het uit je hoofd en brengt 't je in een andere energie die zich om je heen creëert, probeer t maar eens
Zo ZALIG om te kunnen zingen! &'t helpt bij zoveel dingen...oh ja en vergeet niet om daarna een glas vers kraanwater te drinken!!!
Fijn ook om te kunnen delen, liefs Poezenvrouwtje

Zoek home alle verhalen over dit project op de kaart van a tot z de uitzendingen ambassadeurs De koortsboom in Overasselt 08 mei 2014 Jan Reijnen Gelezen: 5587 inDelen Overasselt Aan de eik bij de ruïne St. Walrick in Overasselt zijn reepjes textiel geknoopt. Niet zo lang geleden was de kapel het einddoel van pelgrimages. Door de bevolking van het omringende platteland ondernomen om te bidden voor het herstel van een zieke, vooral van koortslijdende verwanten. Een eeuwen oud gebruik naar aanleiding van de geschiedenis. Nog steeds hangt de eikenboom vol met lapjes lijfgoed van mensen die van de koorts bevrijd wensen te worden. Haarband in de boom De Heilige Walaricus werd in het midden van de 6e eeuw geboren in Auvergne in Frankrijk. Al jong voelde hij zich aangetrokken tot het kluizenaarsleven. Hij stond bekend om zijn zorg voor zieken en door zijn gebed werden velen van zijn koorts verlost. Volgens de legende is in de 10e eeuw de dochter van een roverhoofdman, een zgn. hoeman (vandaar de naam Heumen) genezen door Walaricus. Als dank hing zij haar haarband in de boom. De ruïne De koortsboom en de ruïne van de 15e eeuwse kapel van het voormalige Benedictijnenklooster St Walrick staan aan de St Walrickweg, op 300 meter van de kruising met de Heideweg te Overasselt. Staatsbosbeheer heeft in 1985 de ruïne overgedragen aan monumentenstichting Baet en Borgh. Begin 1987 is de ruïne weer terug gerestaureerd naar de situatie uit 1904 volgens beschikbare foto’ s en schetsen die uit die periode beschikbaar waren. De eik hangt nog steeds vol met stukjes lijfgoed van bezoekers die daar een geloof en heil van verwachten. Een heel bijzondere plaats.

Welkom bij Wonder op woensdag!
Vandaag deelt een vrouw uit Amerika, die anoniem wil blijven, haar wonder:

__________________________________________________________

Mijn moeder leed al langer aan hartinsufficientie en kreeg dan af en toe aanvallen. Op een dag moesten mijn ouders bijna 350 kilometer naar huis rijden vanuit Las Vegas. Ze waren nog maar net in de auto, toen mijn moeder een aanval kreeg. Dat begon altijd met zware ademhalingen. Uit ervaring wisten ze dat ze niet naar huis konden rijden – ze zou geen 4 uur overleven als ze niet snel naar een ziekenhuis gingen. Maar ze waren absoluut niet bekend in Las Vegas en wisten niet waar ze naar toe moesten.

Mijn vader zette de auto aan de kant, en zag in de verte een politie-auto geparkeerd staan, en besloot daar naar toe te rijden om om hulp te vragen. Voordat hij echter kon optrekken, stopte er een auto naast de zijne. Een Zuid-Amerikaans uitziende vrouw vroeg of ze hulp nodig hadden. Mijn vader legde uit wat er met mijn moeder aan de hand was. Vervolgens zei ze tegen mijn vader dat hij haar moest volgen, ze zou hem naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis gidsen.

Ze reed door Las Vegas alsof ze elk steegje en elk paadje kende – ze gingen door achteraf weggetjes, tussendoorweggetjes, steegjes, zijstraten... en overal was de doorgang vrij. Nergens was er een rood stoplicht, nergens was er een vrachtwagen aan het uitladen, nergens was er een file of andere verkeersopstopping. Toen ze veilig en wel bij het ziekenhuis aangekomen waren, stapte de vrouw uit de auto, liep de eerste hulp binnen en begon direct bevelen uit de delen: zowel aan de verplegers, als aan de dienstdoende arts. Het leek alsof ze zelf arts was, omdat ze precies wist waar ze over praatte en de juiste bevelen uitgaf aan het personeel. Mijn moeder werd de eerste hulp binnengebracht, en de vrouw boog zich over haar en zei: "Alles komt goed."

Toen mijn vader zich omdraaide om de vrouw te bedanken, zag hij haar in haar auto stappen. Hij rende er achteraan, maar ze was meteen weg. Wat hij wél kon doen, was het nummerbord van de auto noteren. Hij had ook een tijd achter de auto aan gereden, dus hij was zeker dat hij het juiste nummerbord noteerde.

Het kwam gelukkig inderdaad helemaal goed met mijn moeder.

Later gaf mijn vader het kenteken aan mijn broer, omdat die de mogelijkheid had om bij de staat uit te laten zoeken van wie de auto was. Mijn ouders wilden zo graag een bedankje aan deze vrouw geven!

Maar... mijn broer kreeg als antwoord dat dit kenteken helemaal niet bestond... voor ons is het overduidelijk: mijn ouders waren onderdeel van een wonder en ze zijn gegidst door een engel.
__________________________________________________________

Heb jij ook een wonder meegemaakt of ben jij ook geholpen door een engel? Mail me je verhaal en we plaatsen 'm hier (dat kan anoniem als je dat liever wilt).

Heb een wondervolle woensdag,