Onderwerp:

Hiermee maakte je snijbonen in vroegertijd. Dat was toen nog niet in potjes of blik te verkrijgen. Je haalde de groente rechtstreeks bij de boer, vaak hadden die een stuk van hun “deel” op de boerderij ingericht met wat houten kistjes waar de vers van ‘t land gehaalde groentes in lagen. Wat je hebben wilde werd afgewogen en kreeg je mee in een oude krant gerold. Thuis waste en sneed je de puntjes eraf en wij mochten dan draaien terwijl de ander de bonen er 1 voor 1 instopte. Aan de voorzijde kwamen dan de gesneden stukjes eruit die werden opgevangen en gekookt.

De snijbonenmolen zat vastgeklemd aan de rand van het tafelblok of aanrechtblad en nadien werd deze schoongemaakt weer opgeborgen voor een volgend gebruik.
Toch had ‘t wel wat want spelenderwijs leerde je koken en hielp je automatisch mee in de keuken.

Onze pastoor had er een om zo zijn onderdanen te kunnen bezoeken. In die tijd hadden pastoors nog geen eigen woning en een huishoudster die voor hen kookte en de was deed. Het klooster diende daarvoor dat aan de kerk verbonden was. Meneer pastoor had daar een werkkamer en dus kon je via de Pastorie aanbellen en hem daar een bezoek brengen om dringende zaken te bespreken.

Aangezien meneer Pastoor dus geen eigen voorzieningen had ging hij elke dag op zijn Solex naar 1 van zijn onderdanen, dit was altijd laat in de middag en dus rond etenstijd. Zo kon hij nadien nog blijven voor de koffie en als wij in bed lagen de onderwerpen bespreken met mijn ouders. Dit alles na een warme maaltijd, mijn moeder kookte en je moet denken, in die tijd was je blij met het kleine beetje groente, stukje vlees en de aardappelen om alle mondjes te vullen. Onze pastoor was een forse man met een goede eetlust en dus ging het grootste stuk vlees op zijn bord. Er bleven nooit geen restjes over voor de volgende dag ...mama moest maar zien dat ze weer wat op tafel toverde en was dus niet zo blij dat meneer Pastoor zijn benen onder onze tafel schoof.

Mede omdat hij nadien nog bleef hangen...een aantal koppen koffie achterover sloeg en ook nog verlangde dat hij zijn dikke sigaar kon uitzoeken uit de sigarendoos. Uiteraard sloeg hij ook een borreltje Jonge Jenever met suiker niet af! Het moest er allemaal maar zijn want dat was nu eenmaal zo.
IK weet nog goed dat ik op de trap zat omdat ik beneden naar de wc moest...je had boven immers die voorziening niet...en hoorde mama op een gegeven moment haar stem wat verheffen (iets wat zij zelden tot nooit deed, mijn moeder was goed Katholiek en had respect, zeker voor de Pastoor) maar....meneer Pastoor had het te bruin gebakken voor haar met zijn opmerking: “ ik denk dat het tijd is dat er een zieltje bij komt in dit gezin” Welnu...nog voor papa zijn mond kon openen zij mijn moeder enigszins geagiteerd... Wel meneer Pastoor ... het is zo al moeilijk genoeg om de eindjes aan elkaar te knopen, de kinderen te kleden, de rekeningen te betalen en ook nog eens 1 keer in de maand meneer Pastoor van al zijn geneugten te voorzien terwijl ik nu morgen geen restjes meer heb om op te warmen. Het is genoeg zo... ik denk dat het tijd is dat u gaat en ons huisje de volgende keer voorbij gaat met uw maandelijkse bezoekjes. Dit kan “bruintje niet meer trekken” het zijn harde en moeilijke tijden! Ik kroop stilletjes de tra-treden op naar de overloop en wachtte gespannen af wat er gebeurde. Ik hoorde de stoel schuiven op de parketvloer en de zware stappen van meneer Pastoor, de kamerdeur vloog met een open en onder wat onverstaanbaar gemompel deed hij zijn nog vochtige wintermantel aan die op lange na niet droog was. Met een klap vloog de voordeur in ‘t slot en stond mijn vader met open mond in de gang...Zo...zei mijn moeder, dat is dat!
Buiten hoorde ik het starten van ‘t motortje en even later verstomde het geluid in de verte van de avond. Nog even kwam het geluid door mijn slaapkamervenster toen hij de lange weg naar de kerk toe uitreed. Toen werd het stil ...ik durfde nog niet meteen naar beneden...maar de hoge nood dwong mij om snel naar beneden te glippen...mijn ouders waren nog in gesprek in de kamer...daarna snel weer naar boven..mijn bedje in!

We gingen nog wel Zondags naar de kerk maar een bezoekje van meneer Pastoor...dat hebben we nooit meer gehad en dus ook niet meer het geluid van ‘t Solex-motortje.

zo leuk dit is echt jeugdsentiment!

ik ken die telefoon wel ,maar bij mijn ouders hadden we geen telefoon.
haha jij hoorde bij de rijke natuurlijk.

groetjesssss
Louise

louisse schreef : ik ken die telefoon wel ,maar bij mijn ouders hadden we geen telefoon.
haha jij hoorde bij de rijke natuurlijk.

groetjesssss
Louise

Wij eerst ook niet hoor, maar je woonde zover vanalles af , deed alles lopend, op de fiets of kocht een retourtje in de lijnbus... of een enkele reis ( ook mogelijk indertijd als je pas de volgende dag terug ging naar huis.

Je had toen nog geen auto zoals nu, de weg voor ons huis was zandweg.



Mijn lederen schooltasje hangt eronder aan de kinderkapstok.

Dit is onze telefoon met draaischijf gemaakt van Bakeliet, hij was er in creme of zwart. De bel kon je buiten horen.
Ik ging altijd op de trap zitten bellen, de tegels op de grond waren mij te koud, we hadden toen alleen een kolenkachel in de kamer en eentje om op te koken in de keuken.



Deze Teakhouten meubels uit de jaren zestig herken je vast van de foto’s in mijn huis nu... ik heb ze meegenomen na t leeghalen van ouderlijk huis na overlijden van mijn vader.
Nieuwe kussens in laten snijden en opnieuw laten bekleden met Poes-bestendige stof... nooit spijt van gehad.



Hier rechts bij de schouw stond vroeger de kolenkachel.. ik haatte het om kolen te moeten halen..snertklusje dat gedaan moest worden.