Onderwerp:

Ah ja leuk al die programma’s heb ik wel gezien.

In zestiger jaren waren er geen vloeibare wasmiddelen voor de afwas en of de was. Laat staan zoveel keus als nu voor de bonte en de fijne of de witte was. Nee ...in die jaren had je alleen de potten groene zeep waar je zo’n kwak met een lepel of de hand uithaalde. Of...zoals de meeste onder ons wel weten de klopper...jazeker de zeep-klopper. Dat is een rechthoekig gevormde zeephouder van dun gaas die je kon openen en waar je een blok zeep van SUNLIGHT in deed of vaak ook de restjes van grotere stukken zeep die te klein geworden waren om je handen mee te wassen. Deze haalde je dan met een KLOP-beweging door het gekookte water in de teil tot er schuim ontstond. Alles werd gebruikt tot er niets meer was.



Zuinigheid en vlijt bouwt huizen als Kastelen...riep mijn moeder dan! Verspilling was “uit den boze” , daar deed men niet aan. Niets werd onnodig weggegooid.



Zelfs lompen werden als poetsdoek gebruikt en je had zelfs een “lompenboer” die kwam 1x in de zoveel tijd met paard en wagen langs de deur om oude vodden op te halen. Als kind vond je het paard leuk en met een beetje geluk mocht je hem een stukje appel voeren.

Haha ik zie steeds weer wat anders voorbij komen ,de groene zeepbestaat nog steeds nu ook in vloeibaar .
Ik maak er de vloer vaak mee schoon omdat ik het lekker fris vind ruiken.

Met name in de wintertijd vond ik ‘t als klein meisje vreselijk. Sowieso ben ik geen favoriet kou en nattigheid en zwemmen in de wintertijd was indertijd dan ook niet mijn favoriete bezigheid. Maar...mamma vond dat wij al vroeg leerden zwemmen omdat we in een waterrijk gebied woonde. Veiligheid stond dus hoog in ‘t vaandel maar ik vond ‘t maar niks. Steeds weer zeurde ik of de zwemkaart al vol was en als ik kraaltjes had gelegd bij alle keren dat we waren geweest dacht ik “ nu ..vandaag moet ik het vragen want het is de 10e les” ! Doch mamma (slim als ze was om mij aan ‘t zwemmen te houden) liet een nieuwe kaart zien en dus begon het riedeltje weer van voren af aan.

vanaf 1967 was dit instituut gelegen in Nijmegen



De koude hokjes waar je jezelf in om kon kleden met de houten deurtjes en de bankjes die je neer kon klappen om de deur te blokkeren. Je kon erover heen kijken als je op ‘t bankje ging staan of eronder door kijken om te zien of je vriendinnetje al klaar was met omkleden. Verwarmde hokjes waren er nog niet in die tijd..het was er koud en de tegels met daarop je blote voetjes deden je rillen. Met een handdoek omgeslagen liep je dan richting de douches...ook al koud water wat eruit kwam. Mezelf daaronder moeten afspoelen deed ik met dichtgeknepen oogjes en een trillende lip van de kou. Dan naar de rand van ‘t voor mij diepe bad. Brrr...alleen de aanblik al deed mijn maag omdraaien. Ik bleef altijd bij het kikkerbad maar de badmeester had mij door en zei dat ik met mijn drijfplankje steeds een vloertegel verder moest leggen en dan erin moest springen..naar ‘t trapje zwemmen en zo door naar ‘t diepe gedeelte. Volgens hem zou ik zo mijn angst overwinnen voor het diepe gedeelte. Ik wilde ook niet met mijn gezicht onder water en door erin te springen was dat bijna niet te voorkomen. Maar ik had er iets op gevonden...jawel...ik spreide mijn benen en kwam dan met een grote plons in ‘t water waardoor ik net niet “ kopje-onder” ging!



Maar de badmeester had mij door en de klok liep voor mijn gevoel niet erg hard. Mijn maag kromp samen ..ik moest doorzwemmen naar ‘t diepe gedeelte. In tranen deed ik wat mij gevraagd werd...van angst plaste ik in ‘t water.. ik voelde ‘t warm worden rond mijn bovenbeentjes. Ik was bang...de armslag ging krampachtiger dan eerst. Ik huilde en snikte maar niemand zag mijn tranen want door het krampachtige gespetter was mijn gezicht al nat en vielen de tranen niet op. Ik proefde het zout van mijn tranen in mijn mond. De badmeester liep met mij mee langs de kant van ‘t zwembad. Hij had een haak aan een lange stok en daarmee kon hij me dan aan mijn badpak boven water trekken als ik kopje onder zou gaan. Mijn hart bonkte in mijn keel ik werd moe en slokte het zwaar gechloreerde water naar binnen. Ik hoeste en proeste...uiteindelijk ging ik bijna kopje-onder en dit was mijn redding ...daar kwam de haak en ik klampte mijn knuistjes eromheen om nooit meer los te hoeven laten. Wat een drama en ik moest toen nog 10 keer want mamma had een nieuwe zwemkaart gekocht.

Haha ja die stomme muts heb ik ook op gehad en ook dat hele zwemgedoe .

poezenvrouwtje schreef :

louisse schreef : Ja leuk was dat he.
Hihi ik weet nog wat ga je vast lachen.
Wij woonde vroeger op 3 hoog en als ik dan savonds thuis moest komen dan
Ging ik fluitend naar boven of ging vast van beneden af tegen mijn moeder praten
Zo bang was ik op de donkere trap .haha als de buren mij op de trap hoorde dan deden ze soms het licht op de gang even aan voor mij.
Als het ging onweren en de biksem dan stoof ik uit mijn bed en vloogzo tussen mijn vader en moeder in in hun bed.
en eerijk gezegd krijg ik nog altijd een raar gevoel als het zo’n noodweer is.
Haha ben zeker bang geboren.

Bij Opa in Utrecht de Oudenrijn

Het grote huis en de boerderij van Truus

Denk dat dit bij vele kinderen heel herkenbaar is ....weet nog dat bij mijn opa in het hele grote herenhuis er lichtknoppen zaten...van die bruine bakelieten (was in die tijd) met zo’n draaiknop erop om ‘t licht aan te doen. Na een halve minuut (leek ‘t voor mij) ging die weer automatisch uit. Je hoorde dan die harde “klik” en stond dan halverwege de lange overloop of soms zelfs halverwege de hoge trap in ‘t pikke-donker. Ik vond ‘t vreselijk want in die tijd had je geen buitenverlichting ...als alleen dan de maan bij een heldere avond. Ik riep dan mijn moeder die uit de “zitkamer” op de 1e verdieping kwam en het licht weer even aan deed tot ik beneden was. Het huis van mijn opa had 14 kamers waaronder ook de kamertjes van de dienstmeisjes, keuken-personeel, de tuinman en de chauffeur. Hij was mijn 2e opa en woonde als rechter in een voor mij supergroot herenhuis met een vijver, hokken voor de 2 jachthonden en een tuin met bloemen waar je in kon wandelen.

Ik vond de weekenden fantastisch want ondanks dat we in de avond netjes aan tafel moesten eten met het zilveren bestek helemaal volgens de regels van de etiquette . Als je klein meisje bent is dat soms moeilijk om zo lang aan tafel te moeten zitten op een stoel met een aantal kussens onder je bibs omdat je anders niet boven je bord uit kwam..hi.hi.. Er lag een hele rij bestek en leerde dus al vroeg hoe hiermee om te gaan, welke lepel eerst en waarvoor het “Vismesje” diende. Dat je moest “afsluiten” met je bestek omdat anders niet afgeserveerd werd. Toen vond ik het vreselijk maar aan de andere kant redt ik mezelf nu overal, in welk chique restaurant dan ook, ik voel me op m’n gemak. Het is me niet vreemd en ik weet precies wat wel en wat “ not done” is!
Tja toen werd je dat nog met de paplepel ingegeven.

Het huis van Opa was gelegen in Oudenrijn naast de boerderij van tante Truus. Ja en die tante ...met haar melkkoeien, varkens die heerlijk lagen te rollen in de blub en loslopende kippen en ganzen op ‘t erf. Ze had ook een hond Maikel genaamd en alle koeien wist ze bij naam te noemen. Natuurlijk was ik daar te vinden. Zodra ik opa had begroet vloog ik de grote trap op naar boven om mijn oude plunje en laarsjes uit de koffer te plukken en met een noodgang mezelf in de bijkeuken te ontdoen van die grote strikken in mijn gevlochten staartjes. Mijn nettte jurk en zondagse schoenen waarin de witte kniekousjes werden gestopt zette ik netjes bij de schuifkast waar de voorraad in zat voor de keuken.

Dan vlug door de gazen-ijzeren hordeur die altijd piepte bij het opendoen en met een klap tegen het kozijn dichtsloeg. Dan op het bankje bij de wei die groenste aan opa’s tuin bij de vijver . Nog even zwaaien naar mama en dan over t houten hek klimmen. Met een sprong in de poep van de koeien. Mijn laarsjes sopten en zogen zich vast. Nu was het goed opletten want de zeugen was geen probleem ...maar de beer (mannetjes varken) daar moest je voor uitkijken want Truus zei altijd die bijt. Het weiland was niet breed maar voor mijn kleine beentjes en het steeds weer vastzuigen in de koeienvlaaien maakten het oversteken niet makkelijk. Oh..jee....ik zie de beer door het ronde deurtje uit het varkenskot van de schuur komen. En ja hij zag mij ook. Met vlugge stappen op zijn korte pootjes en hard knorrend en snuivend door zijn neusgaten die op stopcontact-gaten leken stoof het logge gevaarte op mij af. IK zette nog een tandje bij en rende voor mijn leven ....in mijn hoofd zei ik met veel angst...rennen, rechtdoor dat is de kortste weg...ik moet bij het hek zien te komen maar ik zag dat het niet ging lukken. De beer was sneller. Ik moest besluiten wat te doen. Mijn laarsjes kwamen niet snel genoeg los door de zuigkracht en dus besloot ik hard te gillen...Tante Truus...de beer komt eraan, help mij!!!
Weer bleef mijn laars steken en toen besloot ik mijn voet met sok eruit te trekken en de laars te laten waar hij was. Op een witte sok liep ik verder door de poep. Het maakte niet uit...ik moest weg voor die beer. Inmiddels had Truus de melkkoe gelaten voor wat ‘t was en kwam met een stok over het hek. Ze nam me open de arm en tilde me de lucht in...nu pas voelde ik me veilig. Ze tikte de beer met de stok op zijn snuit en hij draaide zich onder luid protest af.

De rustige stem van Truus zei: hallo meid, leuk dat je er bent, kom je helpen met koeien melken? Je kunt de uiers wassen en insmeren met vaseline dan zal ik ze melken. Dan gaan we samen de verse melk vanuit de emmer door de grote zeef met papier onderin schenken zodat hij in de melkbus komt en deze straks aan de straat kunnen.
Maar even wat anders...had je maar 1 laarsje aan ? Waar is die andere ? Daar tante Truus...daar steekt nog net een stukje boven de koeienvlaai uit van mijn laarsje...ik was zo bang en de beer kwam steeds dichter bij. Ik had beter langs de drukke Rijksweg kunnen lopen maar dat had mama mij verboden en dus moest ik wel door de wei. Ik vraag me nu af wat veiliger was geweest. Stel je voor dat tante Truus mij niet had gehoord.



Het was altijd leuk open de boerderij...we mochten met onze handen eten op een houten plank en springen in het losse hooi op “ de deel” die aan de boerderij vast zat. De koeien stonden daar te eten en ook in de winter was het daar altijd lekker warm. Springen vanaf de hooibalen in het losse hooi. Wat een pret. Er waren altijd jonge poesjes..zooo leuk!

Dan terug naar opa want het liep tegen etenstijd. Weer in de bij-keuken trok ik mijn naar de boerderijstinkende kleding uit. Mama hielp mij ongezien naar boven. In de badkamer stond een ligbed op pootjes en daar zat al een laag water in. Ik stapte erin ...het was glad en dus ging je al gauw zitten. Dan heen en weer zwemmen want het bad was extra groot gegoten voor mijn opa. Hij was een forse man en paste niet in een normaal formaat bad.Door het plensen spatte er water over de rand en dat droop door de tegelvloer door naar het plafond van de eetkamer. Mama kwam naar boven en waarschuwend tilde ze me uit de badkuip. Afdrogen en vlug je zondagse jurk aan . Haren kammen, zondagse strikken in en naar de eetkamer want we gaan aan tafel.

hier ‘t vervolg op “ t huis in de Oude-rijn)

Ik vond foto’s van t huis in de Oude rijn waar mijn opa woonde.
Het brengt fijne herinneringen terug bij t zien van deze foto’s
Oh was ik nog maar even daar als kind! Wat zou dat heerlijk zijn. Wij waten arm en dus was dit vakantie in luxe...!

Luchtfoto van voortuin met vlaggenmast en grindpad rond het gazon... er liepen pauwen voor bewaking in de nacht, soms zaten ze op t dak van de garage het gebouw met puntdak rechts.	Achtertuin met de vijver en de bruggetjes waar ik als klein meisje overheen liep om de eendjes te voeren
Mijn opa en oma, tante Els op de bank naast oma en mijn moeder op de stoel voorop het zij-terras dat aansloot op de zitkamer beneden dat uitkeek op de vijver en de weidegrond van boerin Truus Buijs ( tante Truus)	Vooraanzicht, gelegen aan Rijksstraatweg, keuken rechts van voordeur en onder t balkon de studeerkamer van opa zelf. Oh wat een heerlijke tijd heb ik hier gehad. Het was een feest als we in de weekende hier werden uitgenodigd door opa.