Onderwerp:

Tja altijd als jij een verhaal neer zet dan herken ik er wel iets in.
Deze keer het klooster.
Niet van mijzelf maar van mijn moeder,die heeft met broer en zusters tot haar 18de in het klooster gewoont
Bij de nonnekens.
Zij verloor heel vroeg haar moeder ,haar vader had een slagerij en kon hun niet opvoeden
Tja weet niet waarom niet maar afijn toen hebben ze in het klooster gewoond.
Toen mijn moeder en haar zusters oud genoeg waren om daaruit te gaan
Zijn ze naar amsterdam vertrokken om een nieuw leven te beginnen enzijn nooit meer hier vertrokken.
Met hun vader was maar spooradig contakt niet 1 van de kinderen had hem vergeven dat ze in het klooster
Moesten leven want dat was geen pretje.

De kastanjes poffen heb ik vroeger ook wel gedaan met mijn moeder op de kolenkachel .
Die haalden we dan uit het amsterdamse bos.
Haha die Louise reageerd weer.
Doeiiiiiiii

De kastanjes poffen heb ik vroeger ook wel gedaan met mijn moeder op de kolenkachel .
Die haalden we dan uit het amsterdamse bos.
Haha die Louise reageerd weer.
Doeiiiiiiii

Dat vind ik nu juist zo leuk dat jij je hierin herkent en dat je hier ook jouw verhaal kwijt kan. Is juist top dat je dat doet. Ik lees je antwoorden altijd met veel interesse en belangstelling.

Grappig want mijn moeder werd naar kostschool gestuurd bij de nonnen hier in Mook. Ook zij had daar erge heimwee en nare ervaringen. Ze mochten hun naakte lichaam niet aanschouwen en moesten onder een laken in bad. Als het s nachts te rumoerig op de slaapzaal was dan moest de aanstichtster ( mijn moeder was best ondeugend vroeger) naast haar bed met haar blote voeten op een natte handoek staan voor zo’n 30 minuten.
De weekenden was t feest want dan ging ze naar t grote huis van mijn opa in de Oude Rijn maar op zondagavond keerde ze met lood in haar schoenen terug. Al t lekkers dat haar moeder mee had gegeven at ze dan bij voorbaat op in t “ boterham-trammetje dat van Nijmegen naar Mook reed. Het heette zo omdat het zo langzaam reed en je er dus met gemak je maaltijd kon nuttigen. Anderzijds werd alles afgenomen en in een algemene trommel gedaan.

t boterham-trammetje	trammetje onder t treinviaduct door in Mook, dit viaduct is er nog steeds

Oh ja en nu ik t over die grote trommel heb; met kerst werd er een Chipolata pudding gekookt en daar gingen dan de stukjes koek en snoep in die op de bodem lagen... brrr... mijn moeder wilde nooit geen Chipolatapudding meer eten... ze kreeg er de griezels van en zei dat de meisjes het “ verrassingen-pudding” hadden gedoopt omdat je bij iedere hap weer iets anders in je mond had ( van stukjes koek tot snoepresten en kauwgom) .

Mijn moeder had een smokkelzak genaaid en die voorzien van een plastic zakje waarin de pudding ongezien, lepel voor lepel in verdween !

Rare toestanden in die kloosters he.
Ik vroeg daar later toen ik zelf al kinderen had wel eens na over dat klooster maar mijn moeder wou daar nooit over praten
en zei dan altijd ach meid dat wil en hoef jij echt niet te weten, het enigste wat zij eens vertelde was
Als hun 1 vlekje in hun onderbroekje hadden werd dat zo in hun gezicht gesmeert.
Nou sinds die tijd ging ik toch wel wat anders over nonnetjes en kloosters denken.
mijn moeder was katholiek maar na alles wat ze meegemaakt had ging zij niet meer naae de kerk.
Maar geloofde nog wel hoor want had het wel over onze lieve heer.
Doegieee

In die tijd waren de winters guur, koud en sneeuw, heel veel sneeuw. Het is kerstvakantie, de dagen voor kerst. De zolder op om de oude dozen met kerstversiering naar beneden te halen. Wel een tijd van saamhorigheid want je deed veel samen. Papa moest sowieso de zolder op want dat ging vanaf een ladder waarna je jezelf erop moest hijsen met armkracht.



Dan moest er een boom komen, tja goede raad was duur want een kopen zat er niet in. Wachten tot het avond werd want dan waren er geen mensen in het bos en rond etenstijd zat ook de boswachter aan zijn maaltijd. Dus rond die tijd op pad met de slee. Papa had zijn Noorse gebeide trui aan die mama voor hem had gebreidt. Alle wol kwam uit de kampfer-dekenkist en rook er ook nog sterk naar. Dit was voor de mot, die houdt niet van de kampferballen (ook wel de mottenballen genoemd) . Er lag een dik pak sneeuw en dus deed ik mijn enkelhoge laarsjes aan, niet dat dit veel nut had maar ja iets anders was er niet in die tijd. Je was blij met wat je had of vaak kreeg van andere familieleden die het ontgroeit waren.
Ik knoopte mijn “houtje-touwtjejas” dicht en mama knoopte de wollen sjaal rond mijn oren en hoofd. Wollen wanten aan en daar gingen we met z’n allen. Op strooptocht naar een geschikte boom. De slee deed dienst als vervoersmiddel. Op de heenweg mocht ik erop zitten omdat ik anders teveel ophield. De sneeuw kraakte onder de schoenen van papa die aan het dikke touw trok, in de andere hand de bijl die hij speciaal nog op de steen aangescherpt had voor dit klusje. Het moest immers vlot gaan want als je gepakt werd dan stond daar een flinke straf op. Mijn hart bonkte in mijn lijf, mijn handjes strak vastgeklampt aan het hout van de slee luisterde ik naar het geluid onder de ijzerbeslagen glijders. Mijn tenen werden koud en gevoelloos en mijn wangen begonnen pijn te doen. De voorkant van mijn jas was helemaal wit geworden door de vallende sneeuw, ik leek wel een kleine sneeuwpop. Praten ging steeds moeilijker want de kou verstijfde mijn gezicht. Er zat ijs in mijn wimpers en de wind sneed in mijn huid. We gingen van het pad af tussen de bomen waar het hobbelig en oneven werd. Ik moest van de slee af en te voet mee verder lopen. Het pak was zo dik dat mijn enkelhoge laarsjes sneeuw pakten en ik kreeg natte sokken. Brr...wat had ik ‘t koud, ik was verkleumd. Papa zei dat we stil moesten zijn en niet meer mochten praten. Er reed een auto over het pad...je hoorde de banden de sneeuw pletten , de koplampen schenen in de bocht even over ons heen maar de auto draaide bij om het pad te vervolgen. We vervolgden onze zoektocht naar de juiste kerstboom. Papa overlegde met mijn 2 jaar oudere broertje die zich al een hele vent voelde. Met zijn 10 jaar al heel ondernemend. Papa koos de boom en mijn broer mocht hakken. Na enkele slagen nam papa het over en de boom werd op de slee gebonden met een lang touw. Nu was het oppassen geblazen dat we ongezien thuiskwamen. We zouden het grootste stuk niet over het pad lopen want dan zouden we meteen gezien worden. Het werd steeds donkerder en ik hield papa stevig bij de hand. Zijn hand was warm en even voelde ik me ook wat veiliger.

Het leek eeuwen te duren voor we thuis waren. Alle natte kleding werd op het droogrek rond de kolenkachel gehangen om te drogen. Waarschijnlijk zou ik morgen nog een vochtige jas aan moeten want in 1 nacht kreeg je zo’n dikke wollen jas niet droog. Het smeltwater van de laarzen en schoenen lag in plasjes rond ons schoeisel. Nu begon voor mij de ellende...ik had winterhanden en wintervoeten. Oh vreselijk...alles begon te jeuken zodra we in de warmte kwamen. Papa wreef met zijn handen over mijn voeten en teentjes om het bloed te laten stromen maar het jeukte alleen maar erger.
Mama riep meteen vanuit de keuken...” morgenvroeg op het potje plassen en met je voeten in je ochtendurine gaan zitten” dat helpt, mijn moeder zweerde erbij toen ik kind was! Ik vond het vooruitzicht erop maar niets en nam een hap uit de plak peperkoek waarop een dun laagje roomboter wat uitgesmeerd. Hmmm..lekker, de boom lag buiten voor ‘t raam, de dozen met kerstversiering stonden beneden klaar in de hoek van de kamer waar we morgen met z’n allen de boom zouden optuigen. Nu was het bijna kerst!